طراحی شبکه حمل و نقل بر مبنای معیار انعطاف پذیری شبکه

که همگام با نیاز جامعه گسترش یابد. گسترش یک شبکه حمل ونقل نیازمند سرمایه گذاری قابل توجهی است و معمولاً برگشت ناپذیر است. همواره بودجه کافی برای پاسخ گویی به تمامی تقاضای اضافی آینده وجود ندارد و بنابراین لازم است منابع در دسترس به بهینه ترین شکل ممکن مصرف شوند. بررسی موارد مختلف نشان داده است که بازنگری روش برنامه ریزی حمل ونقل و تئوری تصمیم ضروری است و برای رویارویی با عدم قطعیت ها و تغییرات دورنی و بیرونی سیستم لازم است رویکردی با انعطاف پذیری بیشتر اتخاذ شود. مفهوم انعطاف پذیری در بسیاری از زمینه ها به کار رفته است. بیشتر مطالعات انجام شده در زمینه انعطاف پذیری شبکه معطوف به انعطاف پذیری ظرفیت بوده است. انعطاف پذیری شبکه یکی از عوامل موثر در قابلیت اطمینان شبکه است. شبکه باید به اندازه کافی انعطاف پذیر باشد تا بتواند قابل اطمینان باشد. در این مطالعه مدل طراحی شبکه بر مبنای افزایش انعطاف پذیری شبکه و با تمرکز بر افزایش قابلیت بقای شبکه در مقابل تغییرات روزانه شبکه از جمله تصادفات روزانه سطح شبکه و یا انسداد ساعت اوج توسعه یافته است. قابلیت بقای یک شبکه حمل ونقل نسبتی از تقاضا است که پس از شکست یک یا چند کمان یا گره همچنان پاسخ داده می شود. بهبود مشخصات شبکه بی شک به تغییراتی در جریان ترافیک کل شبکه منجر خواهد شد. پیش بینی الگوی ترافیکی با استفاده از یک مدل رفتاری مناسب، بخش اساسی فرآیند طراحی شبکه است. در بیشتر مطالعات حمل ونقل برای انطباق بیشتر مدل طراحی شبکه با واقعیت از مدل رفتاری مبتنی بر تئوری مطلوبیت استفاده شده است. نشان داده شده است که تئوری مطلوبیت دارای ضعف های اساسی است. تئوری حسرت از جمله تئوری هایی است که به عنوان جایگزینی مناسب برای تئوری مطلوبیت معرفی شده است. جهت مدل سازی پاسخ کاربران به بهبود شبکه یک مدل تعادل احتمالی کاربر با استفاده مفهوم حسرت توسعه یافته است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که شبکه بهبود یافته با مدل طراحی شبکه بر مبنای قابلیت بقا، در صورت انسداد هر یک از کمان ها عملکرد بهتری نسبت به شبکه بهبود یافته با سایر مدل ها به نمایش می گذارد.